Yok hiç kimse

Bir kahveci köşesinde ağlamaklı bir ifadeyle kapatmaya çalıştığım müzik çaların arka planda çalmaya devam etmesi ve bir sonraki şarkı olarak bana yalnız öleceğimi hatırlatan şarkısıyla birlikteyim.

Videosunu izleyip izleyip ağladığım zamanların ağırlığı altında ezildiğim şu günlerde ne vücudumun ne de aklımın sağlığı yerindeyken üst üste gelen her şey bu şarkıyı hayatımın son şarkısı gibi sürekli kulaklarımda çınlatma isteğini körüklüyor.

Sürekli aklımda müziği, sözleri, tek bir şarkı...

Rüzgâr eserken kalbimden geçip de, üşütür beni son bir kere, şimdi uzatırken elimi karanlığın içinde, yok hiç kimse.

Bok gibi hissediyorum, böyle hissetmeye de bir süre devam edeceğim. Geçer mi? Bu defa sanmıyorum. Ölene kadar bok gibi hissedecekmişim gibi geliyor. Belki o kadar uzun bir süre bok gibi hissetmek zorunda kalmam. Belki zannettiğim kadar uzun yaşamayacağım için o kadar da uzun süre bok gibi hissetmem.

Kim bilir?

Hiç kimse.